Zie ook de blog, met wat een schrijver zoal tegenkomt.
Emoties in je schrijven
Emoties zijn de drijfveer van de meeste verhalen. Ze geven kracht aan scènes, diepte aan personages en zorgen voor herkenning. Maar hoe geef je emoties goed weer op papier?
Herkenning oproepen
Wanneer een lezer zich herkent in de emoties van een personage, ontstaat er verbinding. Daarom beschrijft de schrijver niet alleen wat iemand voelt, maar hoe dat wordt gevoeld. Zelf kies ik concrete situaties die de lezer herkent, zoals een brok in de keel bij afscheid, een hartslag die versnelt bij spanning, of juist het stille verdriet bij een gemiste kans. Emoties in verhalen mogen kwetsbaar zijn, want juist dan raken ze. Gebruik beeldende taal, maar blijf waarachtig. De lezer voelt het immers als iets onecht is. Zo bouw je een brug tussen tekst en gevoel en een brug tussen de personage en de lezer. In de roman Hoogslim wordt een meisje blind. Dit leidt tot veel emoties, bij haar en haar ouders. Die emoties zijn in ‘Hoogslim’ beschreven zonder te overdrijven of dat het teveel wordt, maar wel herkenbaar en ingrijpend.
Balans in toon
Een roman vol uitroeptekens en tranen leest als een soap, terwijl een verhaal zonder emotie afstandelijk kan worden. Goede schrijvers doseren. Vraag je per scène af: wat moet de lezer voelen en hoe sterk? Subtiliteit werkt vaak beter dan overdrijving. Laat emoties ook botsen met elkaar. Dat is immers dagelijkse praktijk? Vreugde kan vermengd zijn met spijt, angst met verlangen. Deze gelaagdheid maakt de personages geloofwaardig. Een moeilijke maar mooie manier om emoties uit te drukken is door wat niet uitgesproken wordt. Het zegt soms net zoveel als een emotionele uitbarsting.
Verwerken via taal
Schrijven is niet alleen een vorm van vertellen, maar ook van verwerken. Veel schrijvers gebruiken hun pen om grip te krijgen op wat ze voelen. Door emoties te benoemen, krijgen deze gevoelens vorm en soms ook betekenis. In fictie kun je die kracht benutten. Laat je personage schrijven, zwijgen, dromen, schreeuwen. Alles wat bij zijn binnenwereld past, is toegestaan. De schrijver ontdekt regelmatig ook iets nieuws onderweg. Emotie is geen ruis, maar richting.
Wie emoties durft toe te laten in z’n schrijven, maakt ruimte voor diepgang en herkenning. Het is die onderstroom die lezers raakt – soms zonder dat ze weten waarom.
Kijk hier voor het overzicht van alle artikelen.